Grudzień 2018.

Grudzień to ten miesiąc, co do którego mam ambiwalentne uczucia. Z jednej strony oznacza zimę i krótkie dni, których nie znoszę za dobrze. Z drugiej to czas chowania się z książką pod kocem, cieszenia śniegiem, zapachu pierników, rodzinnych wycieczek, podsumowań i refleksji. 

Grudniowa aura codzienna.

Prawie przez cały miesiąc było szaro i śnieżnie. Z trudem zwlekaliśmy się łóżek przez ósmą rano. Przez ponad tydzień męczyło nas przeziębienie. Mimo wszystko cieszę się ze sposobu w jaki przeżyliśmy te trzydzieści jeden dni. 

Trudno mówić o grudniowych ekologicznych przedsięwzięciach czy eksperymentach. Na pewno nie zrobiliśmy nic spektakularnego. Generalnie mąż pracował przed komputerem i na budowie, a ja zajmowałam się domem i od czasu do czasu miałam lekcje. W wolnych chwilach (a z racji świąt było ich wyjątkowo dużo) chodziliśmy na długie piesze wycieczki. 

Można nazwać to nudą i pewnie dla wielu takie życie byłoby średnio ciekawe. Ale czy naprawdę nic się nie działo? Każdego dnia uświadamialiśmy sobie jak bardzo chcemy być tu, w Beskidzie, i mimo wielu przeciwności żyć tak, jak żyjemy. Cieszyliśmy się warzywami z ziemianki. Z entuzjazmem dzieliliśmy się informacją, że zamarzła rzeka. Codziennie rano odprowadzając maleństwo do sąsiadki zjeżdżaliśmy na sankach. Zdarzyło mi się zostawić telefon w kurtce i nie potrzebować go przez ponad dwa dni. Zachwycaliśmy się widokiem lisa, saren lub czapli widzianych przez okno. Delektowaliśmy się smakiem chleba z pieca opalanego drewnem. 

Naszą codzienność i niecodzienność starałam się uchwycić na kilku amatorskich zdjęciach i filmikach. 

Z tej górki zjeżdżaliśmy codziennie odprowadzając maleństwo do sąsiadki. 

Moja droga w świat wyglądała tak.
Tym razem jechałam na Naszą Polanę, ustalać program weekendowych warsztatów zero waste.

A to droga na pocztę.

Widok na zamarzającą rzekę z naszej kładki.

Rama do łóżeczka (a właściwie materaca) maleństwa wykonana przez męża.
To niesamowite ile praktycznych i potrzebnych rzeczy można zrobić z kilku desek i prostych stolarskich narzędzi. Szukanie mebli i dowiezienie ich do naszego domu zajęłoby spokojnie kilka razy więcej czasu.

Kaczki na rzece Ropa w Gorlicach.

Na Rynku w Gorlicach były drzewa przystrojone świątecznie ręcznie robionymi ozdobami, wyglądało to na konkurs angażujący zwykłych ludzi w aranżowanie wspólnej przestrzeni. Ucieszyłam się, że to nie wielkie ścięte drzewo, które za kilka tygodni wyląduje nie wiadomo gdzie.

A u nas w domu było tak. Pod sufitem podłaźniczka przystrojona ręcznie robionymi ozdobami, a wokół okna lampki podarowane nam przez koleżankę, która kilka lat temu wyprowadzała się z Polski i rozdawała swój dobytek.

Skarby z ziemianki i sznurówki ze sznurka znalezionego w domu.

Najlepszy sposób na długie wieczory - wspólne pieczenie ciasteczek...

 ...albo ognisko z pieczonymi jabłkami.

W dzień można było ulepić bałwana...

Albo schować się w kredensie.