Sierpień i wrzesień 2018 oraz próba podsumowania trzeciego roku w Beskidzie.

Dwa ostatnie miesiące tegorocznego lata były dla nas czasem wybitnie kryzysowym. Ogrom pracy i obowiązków, które na siebie wzięliśmy, wielomiesięczny brak odpoczynku, który tylko potęgował zmęczenie, oraz tryb życia, który prowadzimy, stworzyły istną mieszankę wybuchową. Zupełnie nie miałam głowy do dokumentowania wszystkich naszych poczynań na zdjęciach, dlatego niestety fotografii w tym artykule za wiele nie znajdziecie.

Ciepły czas chylił się ku końcowi, a tymczasem dół pod piwniczkę, wykopany jeszcze w kwietniu, coraz bardziej się usypywał. Zasadniczą kwestią sierpnia (i jak się okazało kolejnego miesiąca również) była więc budowa ziemianki. Być może kiedyś uda mi się opisać perypetie związane z samodzielną budową piwniczki ziemnej (albo namówię do tego męża), tu tylko wspomnę, że... piwniczka już jest! Chłodna i wilgotna tak jak być powinna! Woda się w nią nie leje, a podłoga (nie zrobiliśmy jeszcze regałów) pęka w szwach od zebranych plonów z naszych grządek i zrobionych z nich przetworów. Wielka duma - bo wszystko, łącznie z drzwiami, zostało zaprojektowane, logistycznie ogarnięte i ręcznie wykonane przez męża - ale także potworne zmęczenie i moc frustracji. Jeśli jeszcze kiedyś porwiemy się na takie przedsięwzięcie, to będę ostro nalegać zarówno na wynajęcie pomocnika do pracy przy budowie, jak i opiekunki do maleństwa. Piwniczka nie powstałaby gdyby nie lektura książki "Piwnice naturalne" (zdjęcie poniżej) oraz różne praktyczne wskazówki z vloga Łukasz Budowlaniec. 

Budowa piwniczki była głównym powodem frustracji i tematem naszych codziennych rozmów, ale ani nie miałaby sensu, ani nie nagliłaby nas tak bardzo, gdyby nie było co do niej włożyć. Zbiory warzyw i owoców z grządek oraz ich przetwórstwo stanowiły ważne zajęcie. Przecierami pomidorowymi, kiszonymi ogórkami i kapustą, konserwowymi paprykami i patisonami, syropem malinowym, domowym winem oraz innymi frykasami wypełniliśmy setki słoików i butelek. Do piwniczki trafiły ziemniaki, buraki, marchew, selery, pory i kapusty. Zamrażalnik pęka w szwach od fasolki szparagowej, kukurydzy, fasoli Jaś i papryki, a pół pokoju zastawione jest dyniami. Przy okazji wyszukiwałam coraz to nowe przepisy na dania z cukinią, bakłażanem, patisonem i tymi warzywami, które z jednej strony rosną latem na potęgę i ciężko przejeść, z drugiej trudno jest przechować.

W ramach oddechu od biegania za dzieckiem i dłubania w ziemi zrobiłam hamakohuśtawkę oraz makramowy wieszak na kwiatka (szczerze powiedziawszy nadal nie wierzę, że znalazłam na to czas i siłę).

Już 3 lata!

Jak w kilku zdaniach opisać trzeci rok z Beskidzie, kolejne 365 dni bardziej i mniej udanych prób ekologicznego życia? Cóż, dla mnie był to rok zdecydowanie najcięższy. Z jednej strony zmagałam się z samotnością, która jest właściwa życiu na odludziu, z drugiej z pewnym rodzajem izolacji i powtarzalnych nużących zajęć, jakie towarzyszą wielu mamom sprawującym nieustanną całodobową opiekę nad małym dzieckiem i ogrodnikom kolejny raz plewiącym swoje grządki... Z naszych planów budowlano-remontowo-uprawowych udała się tylko część i mamy wątliwości, czy była to połowa. W sumie przez trzy tygodnie z powodu suszy nie mieliśmy w domu wody (budowa drugiej studni to konieczność i kolejne plany na przyszły rok). Prawie w ogóle nie odpoczywaliśmy, nie szarpnęliśmy się na żadną dłuższą przerwę czy jakiś wspólny wyjazd gdziekolwiek, przepracowaliśmy wiele weekendów. Rzadko pozwalaliśmy sobie na spotkania ludźmi niebędącymi rodziną. 

Nie przestałam wierzyć, że rezygnacja z samochodu, mięsa, bezrefleksyjnej konsumpcji czy plastiku mają sens, ale czasem było mi z tym wszystkim pod górkę. Wiedziałam, że nie chcę inaczej, a mimo wszystko kilometry wykręcone na rowerze z przyczepką dawały o sobie znać, jak żadne inne. W związku z częstymi wyjazdami męża w naszym domu pojawił się drugi telefon. Po kilku latach roślinnej diety i sporadycznego spożywania nabiału od lokalnych rolników wróciłam do nierzadkiego jedzenia żółtego sera, miałam wieczną oraz wielką ochotę na mleczną czekoladę, a w sklepach niejednokrotnie rezygnowałam z tłumaczenia, czemu chcę zapakować jedzenie do mojego pudełka bez dodatkowej folii. Kombinowanie co by tu sporządzić z warzyw, których akurat był urodzaj, następnie taszczenie ich do domu z dzieckiem na ręku, mycie, obrabianie i gotowanie czasami wychodziło mi nosem. 

Mam nadzieję, że przeżycia tego roku dużo nas nauczą. W kolejnym (a właściwie kolejnych) chciałabym więcej odpoczywać i bardziej celebrować codzienność. Marzę o tym, żeby na rowerze jeździć także dla przyjemności, a na spacery do lasu chodzić znacznie częściej. Tęsknię za działalnością aktywistyczną i społeczną, która towarzyszyła mojemu życiu w mieście. Chciałabym też znaleźć w ekologii swój własny złoty środek.

EDIT (3.10.2018): Poniżej jeszcze kilka zdjęć z połowy sierpnia, które zrobiła nam Kasia Rodacka - moja koleżanka fotografka. Uwielbiam to jak oddają klimat naszego życia w Beskidzie. Może pomaga temu fakt, że to fotografie w stylu retro, bo robione aparatem na kliszę?

Robię makramę.

Idziemy w grządki.

W tunelu.

Zbieramy cukinie.