Wrzesień 2017.

We wrześniu podziwialiśmy ryki jeleni, dobiegające do nas z ciemnej, nocnej otchłani i klucze ptaków na niebie w słoneczne dni. Przez większość czasu jednak przeklinaliśmy deszcz, którego w tym miesiącu nam nie poskąpiono... W mroźne poranki przypominaliśmy sobie chłód beskidzkiej zimy.

Szron na liściu tulipanowca.

Fotografie do tego artykułu, zrobiono jednego dnia, a że akurat wtedy nie padało, średnio oddają klimat miesiąca... Wstyd jak nie wiem, że przez trzydzieści dni nie zrobiłam ani jednego zdjęcia do kalendarium!

Ukochane góry.

Rosa i babie lato na ogrodzeniu grządek.

Krowy sąsiada.

Z braku sił odpuściliśmy nieco pracę w grządkach, ograniczając ją prawie tylko do zbierania tego, co już dojrzało. Do diety cukiniowej dołączyły więc papryki, marchewki, buraki i dynie. Nie wszystko poszło tak jakbyśmy chcieli. Tyczki fasoli połamał wiatr. Kukurydzę posadziliśmy za późno (bo pierwszą rozsadę coś nam zjadło) i obecnie ledwie się żółci. Pomidorów było mało, brukwie wyrosły trzy, natomiast białe kapusty i kalafiory w ogóle się nie udały. Zasadziliśmy za to stanowczo za dużo botwiny, selerów korzeniowych i naciowych, a brukselki rosły w za dużym zagęszczeniu. Nie znaleźliśmy skutecznego i ekologicznego sposobu na zwalczenie pchełek oraz gąsienic bielinka. Drzewa i krzewy owocowe w sadzie w większości przemarzły powyżej linii śniegu i przez sezon wypuściły jedynie liche odrosty. Na cokolwiek słodkiego przyjdzie nam poczekać pewnie jeszcze kilka lat... Trzeba wyciągnąć wnioski i nie powtarzać tych samych błędów za rok. 

Schodząc do ogródka lub idąc do sklepu widzimy właśnie taki krajobraz.

Jarmuż.

Czerwona kapusta pod porannym szronem.

Brukselka.

Kapusta pekińska.

Kapusta włoska.

Z przetworami też było różnie. Choć zapełniliśmy zawartością prawie całą kolekcję słoików (a była imponująca!), to część przecierów i sałatek z buraka skisła. Sad jest jeszcze młody, więc jedyne owoce, z których mogliśmy coś zrobić to takie, które można znaleźć na łąkach i brzegach zagajników. Mąż nastawił więc kilka baniaków z domowym winem i zajął większością słodkich przetworów. 

Słone frykasy: ogórki kiszone, marynowane kurki, sałatka z buraka, marynowane maślaki, papryka konserwowa, dynia w cynamonowej zalewie, przecier pomidorowy.

Domowe wina. W butelkach eksperyment miodowo-lawendowo-rodzynkowy.
W baniakach od lewej: winogronowo-tarninowe, miód pitny, malinowe.

Słodkości: sok z rabarbaru, konfitura poziomkowa, galaretka z czarnego bzu, mus malinowy, dżem jeżynowo-bzowy, mus jabłkowy, syrop z malin.

Budowa idzie powoli. Deszcz i błoto skutecznie opóźniają wszelkie prace. W tym miesiącu udało się rozebrać stary dom i zwieźć go do nas oraz zamówić większość brakującego drewna (podwalinę, dodatkowe bale, więźbę i deskowanie na dach) w okolicznych tartakach lub u gospodarzy dysponujących własnym lasem i sprzętem tnącym.

Budowa w porannej mgle i w wielkim błocie.

Stan na koniec miesiąca.

Gdzieś pomiędzy pracą, opieką nad maleństwem, przyjmowaniem gości, wyjazdem do mamy, zbieraniem oraz przerabianiem plonów, organizacją materiałów budowlanych i ich transportu "za wodę" a także innymi gospodarskimi krzątaninami, które trudno nawet nazwać, chodziliśmy na grzybobrania lub jechaliśmy na rower, choć rzadko. Beskid nie przestaje nas cieszyć i zachwycać, ale wiemy już na pewno, że życie tutaj to raczej szkoła pracowitości i wytrwałości niż sielanka...