Furoshiki, japońska sztuka pakowania.

Kiedy uda nam się mentalnie wyrzec się foliowych siateczek i woreczków - szukamy alternatyw. W co i jak pakować, żeby nasze zakupy, drugie śniadania, prezenty lub inne dobra dotarły na miejsce w nienaruszonym stanie? Dla mnie jednym z niedawnych odkryć i przełomów w pakowaniu jest furoshiki - japońska sztuka zawijania w tkaninę.

Co na temat furoshiki mówi Wikipedia?

Furoshiki (jap. 風呂敷, furoshiki) – tobołek, chusta z materiału, o różnych rozmiarach, służąca w Japonii tradycyjnie do owijania, pakowania i przenoszenia różnego rodzaju przedmiotów.

Furoshiki było używane prawdopodobnie już w okresie Nara, lecz dzisiejsze znaczenie oraz nazwę zyskał w epoce Edo. Nazwa wywodzi się od materiału, używanego w tym okresie w łaźniach publicznych (sentō), w który zawijane były mokre ręczniki oraz ubrania (słowo furo oznacza łaźnię, zaśshiki rozłożenie). Zanim furoshiki zaczęto używać w łaźniach, znane było jako hirazutsumi – płaska narzuta. Tkanina została ostatecznie przejęta przez handlarzy i do dziś służy jako dekoracja oraz opakowanie zabezpieczające. 

Dzisiejsze furoshiki może być wykonane z różnych typów tkanin, takich jak jedwab, krepa, bawełna, wiskoza lub nylon. Może posiadać tradycyjny wzór, bądź być zabarwione techniką shibori. Nie istnieje jeden standardowy rozmiar furoshiki – spotykane są tkaniny o wielkości dłoni oraz prześcieradła. Najczęściej spotykanymi wymiarami są kwadraty o bokach 45 cm oraz prostokąty 68 cm na 72 cm. 

Furoshiki wciąż jest używane w Japonii; w okresie powojennym na skutek wprowadzenia reklamówek zmniejszyła się liczba używających go osób, jednak obecnie obserwowany jest wzrost zainteresowania oraz wykorzystywania tej chusty w zastępie reklamówek z tworzywa sztucznego w ramach ochrony środowiska. Materiał wykorzystywany jest najczęściej do opakowania pudełek śniadaniowych (bentō) oraz narzuty na stół podczas przerwy śniadaniowej. 

W dniu 6 marca 2006, japońska minister środowiska, Yuriko Koike, zaprezentowała stworzoną przez siebie tkaninę furoshiki, mającą promować jej użycie.

Za pomocą kwadratowego kawałka materiału możemy zawinąć wszystko, co nie jest mokre i lepkie, poniżej kilka przykładów:

- jabłko, kanapkę i bakalie na drugie śniadanie

- słoik lub pudełko z sałatką, zupą lub obiadem do podgrzania

- ciasteczka i kawałek placka

- sałatę, pęczek rzodkiewek lub szczypiorku w warzywniaku

- chleb, bagietki i bułki w piekarni

- butelkę wina

- mydło w kostce

- szczoteczkę do zębów
- książkę
- guziki, gumki, tasiemki, agrafki, sznurki, igły, nici i inne pasmanteryjne wyroby

- śrubki w sklepie gospodarczym

Chusta przyda nam się, gdy mamy w torbie kilka szklanych słoików lub butelek i nie chcemy, by się poobijałby albo stłukły.

Jak pakować?

Źródło grafiki: Ministerstwo Środowiska w Japonii

Gdy rozwiniemy chustę furoshiki z prowiantem, pełni rolę obrusu. Możemy rozłożyć ją na stole, ławce w parku, a nawet na trawie. Tym sposobem, w higieniczny i estetyczny sposób spożyjemy naszą wałówkę w szkole, w pracy, na wycieczce czy pikniku w parku. 

Po polsku nazwiemy takie coś tobołkiem. Do pakowania przydadzą się gotowe ściereczki, ręczniki, chusty lub apaszki. Jeśli nie mamy takich rzeczy, warto podrzeć na kwadratowe kawałki stare prześcieradło, albo zaszaleć i zakupić bawełnianą tkaninę w ulubionym wzorze. Ja obszyłam swoje chusty wkoło by nic się nie strzępiło. 

Nasze zawiniątko jest nie mniej praktyczne od standardowej plastikowej siateczki - z reguły posiada uszka, więc jest za co złapać. Ma jednak kilka dodatkowych zalet - jeśli zawiążemy je solidnie, to nie ma szans się podrzeć! Robienie własnego tobołka jest milion razy higieniczniejsze niż korzystanie z foliówek nieznanego pochodzenia i zapewnia nam ochronę przed brudem (jeśli materiał ma bezpośredni kontakt z jedzeniem, warto go regularnie prać i prasować). 

Tą metodą możemy również zapakować prezent, a tym samym zaopatrzyć kogoś w chustę do owijania drugich śniadań i sprawunków!

Furoshiki urzekło mnie prostotą i elegancją. A Wam jak spodobał się taki sposób pakowania?