Leśne zwierzęta spod szydełka - zabawy z kawałkiem drutu i resztkami włóczek

Przez całe lata wydawało mi się czarną magią. Wiedza tajemna, dostępna najwytrwalszym... Cholernie trudne zajęcie, wymagające duszy artysty, precyzji, wyobraźni i cierpliwości... Piękne gazetki, z apetycznymi zdjęciami wyrobów i... tajnym szyfrem w środku! Nie raz próbowałam go rozszyfrować i po kilku godzinach odchodziłam sfrustrowana.

Jak to się stało, że postanowiłam się przełamać i udało się nauczyć się czegoś więcej niż łańcuszka? I dlaczego zaczęłam od leśnych zwierzątek?

Do szydełkowania miałam wiele pojeść. Kolejne próby kończyły się porażką. Gubiłam się w schematach, myliłam ściegi, zamyślałam się podczas liczenia oczek. Szydełko wypadało mi z ręki, wyślizgiwało się z włóczki i wydawało narzędziem psychicznych tortur. Usilne próby kończyły się kolejnymi porażkami. Powtarzanych z trudem wzorów nie sposób było spamiętać. A znalezienie jakiejś reguły lub wymyślenie czegoś własnego leżało w sferze nierealnych marzeń. Mimo, że kocham manualne zajęcia nie mogłam uwierzyć, iż dzierganie czegokolwiek przy pomocy kawałka wygiętego drutu nie jest trudne. Nie mogłam i koniec!

Aż tu nagle w grupie Zero Waste Polska jakaś dziewczyna napisała tak:

Pomyślałam - No nie! Ja próbuję latami, a tu ktoś wykroił sobie szydełko ze starej szczoteczki i już zrobił coś użytecznego! Ale przecież latem dostałam kilkanaście kilogramów tego surowca - i nic się nie stanie jeśli wyślę jej odrobinę. W zamian dostałam zdjęcie szydełkowej myszki. - Ktoś kto zaczął szydełkować wczoraj zrobił mysz!? Poprosiłam o namiary na coś z czego można się takiej myszki "nauczyć" i wtedy się zaczęło!

Wieczorem zakopałam się w łóżku pod kocem wraz z komputerem, szarą włóczką i szydełkiem. Włóczka okazała się za cienka jak na moje umiejętności. Zmieniłam ją więc na najgrubszą jaką miałam i tak powstała ruda mysz. Pierwszy szydełkowy wytwór! Link do tutoriala znajdziecie tutaj.

Kolejnym wytworem był jeż. Chciałam w końcu stworzyć sobie porządny igielnik. Kilka razy się pomyliłam, trzeba było pruć lub udawać, że pomyłek nie ma... ;) Tu również korzystałam z pomocy filmików znalezionych na youtubie: część 1, część 2.

Następnie zrobiłam wilka. Po raz kolejny wsparłam się tutorialem.

Robiąc lisa miałam już serdecznie dosyć gapienia się w ekran i wciskania spacji by zatrzymać filmik, na którym pani przerzucała oczka w zawrotnym tempie. Poszperałam i znalazłam wzór na blogu. Po raz pierwszy rozumiałam tajny szydełkowy szyfr! Dzięki nabytym umiejętnościom umiałam też co nieco zmienić i w ten sposób dopasowałam długość ogona i wygląd uszu do własnych wyobrażeń o tym zwierzęciu.

Podobnie, tzn. z pomocą blogowej rozpiski, powstał bóbr. Ma wszystko co mieć powinien - zęby i plusk! 

W końcu postanowiłam zaryzykować i rzucić się na głębszą wodę. W ten sposób, zupełnie z głowy, zrobiłam sowę. By się nie pogubić spisałam sobie schematy kolejnych rządków na kartce i odkreślałam to było już za mną.

W planach kolejne leśne zwierzęta z polskiej przyrody. Żbik, ryś, żubr, sarna, zając, kruk, dzik, żmija, niedźwiedź, jeleń i łoś to tylko niektóre z nich. Przede mną godziny dłubania - wiele youtubowych filmików by nauczyć się kolejnych ściegów, sporo schematów do rozszyfrowania, niesamowita ilość prób i błędów, pogmatwanych rzędów i prucia... Ale tym razem nie odpuszczę! 

Leśne zwierzęta przemówiły do mnie też, a może przede wszystkim dlatego, że nie są tylko ozdóbką (jak wiele serwet, kwiatków i dodatków), ale mogą być pozytywną zabawką dla dzieci - lekcją przyrody i szkołą wyobraźni.

Do szydełkowania zachęcam wszystkich. Zajmuje ogromnie dużo czasu, ale też odpręża i relaksuje - nadaje się wprost idealnie na jesienne i zimowe wieczory. Powstałe zabawki są estetyczne i naturalne - dzieci na pewno docenią pracę i miłość, którą włożymy w wykonanie tych nietypowych pluszaków. Nie potrzebujemy też za wiele kupować (a bardzo prawdopodobne, że większość narzędzi i materiałów mamy w domu) - możemy wykorzystać ostatnie skrawki włóczek (jak np. w przypadku różowego brzucha sowy, jej oczu czy łapek). Najlepiej zacząć naukę od grubej włóczki oraz szydełka w rozmiarze 4mm. Konieczne są nożyczki a także igła z dużym oczkiem. Przyda się też wsówka do włosów lub agrafka (by znaczyć kolejne rządki), kawałek papieru i ołówek (by odkreślać to co się zrobiło) oraz koszyczek lub woreczek (by włóczki nie latały nam po całym domu).

I najważniejsze - szydełkować możemy wszędzie, nie tylko w domu! Ja zabieram swoją robótkę do autobusów i pociągów, poczekalni u lekarza i dentysty, czasem dziergam na przystankach i w urzędach. Szydełkowa zaplatanka towarzyszy mi wszędzie tam, gdzie być może trzeba będzie się nasiedzieć i naczekać.

Czym wypycham zwierzątka? Póki co ścinkami włóczek, które zostają mi po kolejnych robótkach, watą oraz starymi ubraniami pociętymi na kawałeczki. Zastanawiam się jednak nad bardziej ekologiczną wersją wnętrzności w postaci groszków, łusek i kasz...