Dlaczego nie mam samochodu i bardzo rzadko z niego korzystam?

Zima trwa w Beskidzie już prawie miesiąc, z dnia na dzień sytuacja się zmienia - raz mamy białe drogi, raz gołoledź, czasami lodowe koleiny, niekiedy asfalt jest tylko mokry. Śnieg jest na językach wszystkich, a jesienne sąsiedzkie pytania - Są jakie grzyby? Pojawiły się już opieńki? - zmieniły się na - Jechał dziś pług? Sypali? Ale zimno! Znowu trzeba odśnieżać... Coraz częściej ktoś podważa zasadność mojego dreptania lub pedałowania na rowerze i proponuje mi podwiezienie. A gdy spotyka się z uprzejmą, ale stanowczą odmową nie omieszka poinformować, co o tym sądzi i nazwać mnie upartą wariatką. Tłumaczę sobie, że propozycje wynikają z serdeczności, uprzejmości i troski, ale słuchanie w kółko i w kółko, że jest się nieodpowiedzialnym i głupim tylko dlatego, że nie chcę nadużywać korzystania z samochodu lub mam ochotę poruszać się i przewietrzyć napawa mnie smutkiem i goryczą. By ulżyć samej sobie, postanowiłam więc zebrać myśli i opisać dlaczego właściwie staram się nie korzystać z tego środka transportu.

Samochodu nie mam przede wszystkim dlatego, że uważam go za narzędzie szkodliwe i niebezpieczne. Produkcja tego środka transportu pochłania masę surowców, a poruszanie się nim wymaga regularnego tankowania paliw sprowadzanych z daleka i wydobywanych nie bez szkody dla środowiska. Dbanie o sprawność samochodu, jego regularne serwisowanie i czyszczenie zużywa kolejne dobrodziejstwa naszego świata, zamieniając je na szkodliwe śmieci. Jeżdżąc zatruwamy środowisko, zanieczyszczamy powietrze, wytwarzamy hałas, niszczymy ekosystemy, wreszcie powodujemy wypadki z udziałem ludzi i zwierząt. Parkując zajmujemy miejsce, na którym mogłoby na przykład rosnąć drzewo lub trawa. Korzystając z samochodu statystycznie mniej się ruszamy, a co za tym idzie jesteśmy grubsi, mamy słabą kondycję i więcej chorujemy. 

Drugim ważnym dla mnie argumentem jest fakt posiadania sprawnych nóg oraz roweru - dzięki nim samochód jest mi najczęściej niepotrzebny. Na rowerze możemy przewieźć nie tylko siebie, ale też między innymi: 20 kilogramów zakupów, łopatę do odśnieżania, kij do kosy i drukarkę do komputera. Natomiast przy użyciu przyczepki lub roweru cargo: katering sylwestrowy dla 25 osób, paczkę wełny mineralnej do ocieplenia domu, kilkadziesiąt kilogramów owoców na przetwory, a nawet wannę. Przemieszczanie się i transportowanie dóbr o własnych siłach pozwala mi pełniej korzystać z własnego ciała i utrzymywać go sprawnym, silnym i zdrowym oraz odreagować stres. Chodzenie i pedałowanie w deszczu, przez śnieg i po lodzie hartuje, ćwiczy zwinność i równowagę - z przykrością stwierdzam, że na temat jazdy w takich warunkach najwięcej mają do powiedzenia ci, którzy nigdy nawet nie próbowali.

Mając na uwadze dwa wyżej opisane powody, nie tylko chętnie rezygnuję z posiadania samochodu w ogóle ale też bez żalu odmawiam podwózki. 

Nie da się zaprzeczyć, że nogi i rower mają swoje ograniczenia, szczególnie na dłuższych dystansach. Spacerem poruszam się ze średnią prędkością od 4 do 5 kilometrów na godzinę, rowerem od 15 do 20 - gdy nie mam na to czasu, używam komunikacji publicznej. 

Samochód osobowy to dla mnie absolutna ostateczność - sprawdza się przy transporcie czegoś naprawdę dużego, w sytuacjach ekstremalnych, awaryjnych i przy wyjątkowych okazjach - te zdarzają się w moim przypadku nie częściej niż raz na dwa miesiące i dopiero wtedy korzystam z pomocy rodziny albo przyjaciół, życzliwości sąsiada, autostopu lub po prostu taksówki.